Madeira 20 t/m 27 november 2018

Zicht vanaf de Pico de Arreeiro.

Funchal vanaf de Botanische tuin.

Weer op Madeira. Me laten leiden door de prijs. Typisch voor mij. Goedkoop (236,50 inclusief belastingen, transfer en appartement) en ver weg. Gisteren, lezend in een verrassend leuke Dwarsligger, een heel prettige vlucht gehad. Met Transavia. De stoelen leken wel beter, de sfeer ook dan bij andere prijsvechters. Naast me waren twee stoelen leeg. Kennen ze me? In de aankomsthal van het vliegveld in ieder geval wel. Hostess Lilian twijfelde niet. Met een prettig klein busje op pad. Zelfs hier zijn er in de spits files, maar gelukkig geen last van gehad. Even zoeken naar de ingang van het aparthotel. Inchecken ging snel. Kon niet verhinderen dat ze een kopie van mijn paspoort maakten, dus inclusief bsn. Wie heeft ooit verzonnen dat op dezelfde bladzijde als de andere gegevens te vermelden? Maar goed. Het zal wel weer loslopen. Bij mij valt immers niets te halen. Ok een paar treintjes, maar verder? De supermarkt ontdekt, waar ik verbazend goed met Engels terecht kon. Even rondgelopen in het inmiddels duistere Funchalbuurtje bij mijn hotel. Enorme cruiseschepen gezien. Na een glaasje Poncha (je moet tenslotte ook iets van de lokale dranken geproefd hebben) gaan slapen.

Droog de volgende ochtend. De ontmoeting met Lilian overgeslagen en besloten Monte weer te bekijken. Blijft prachtig daar. Daartoe een dagkaart voor de bus gekocht. Zou ik nog een paar keer doen deze week. De rit (lijn 21) is een waar spektakel. Heerlijk rondgedwaald en boven weer even gelukkig met de rust. Twee Belgen gesproken en eigenwijs terug bus 48 genomen, na in een klein cafeetje van een broodje kaas en een flesje bier (totaal 2,20 euro, daar word ik blij van) genoten te hebben. Niet teleurgesteld in de keuze voor deze lijn. Uitgebreide rondrit door de buitenwijken van Funchal om uiteindelijk westelijk van het centrum uit te komen. Stukje gelopen en weer een bus genomen. Kapper en VVV bezocht. Supermarkt Doce Pinco helaas ook. Kassièrewisseling en dat betekende lang wachten om af te rekenen.

Opnieuw in een bus gestapt en na het uitstappen verdwaald. Kwam ook omdat de vermoeidheid toesloeg. Mijn verblijf bleek achteraf vlak bij te zijn. Nog even het supermarktje bezocht en terug in het hotel een tientje borg aan de receptionist betaald voor de afstandsbediening van de tv. Reken maar dat ik er nu voorzichtig mee omga. Er zijn meer regels hier. Zo mag je niet de handdoeken gebruiken om je schoenen mee schoon te vegen. Was ook nog zo slim om toen ik de weg weer wist, voor morgen alvast een dagtocht te boeken naar de oostzijde van het eiland. Ben benieuwd wat ik voor 20 euro krijg.

De moderne technologie maakt dat je niet goed loskomt van het thuisfront. Steeds appjes bijvoorbeeld. ’s Nachts zet ik mijn telefoon uit. Schijnt ook beter i.v.m. de straling te zijn.

Totaal onverwacht een geweldige excursie gemaakt naar Oost Madeira. Onverwacht omdat het weer een groot deel van de dag prachtig was i.t.t. de voorspelling, onverwacht ook omdat ik niet had verwacht voor 2 tientjes een hele dag in een comfortabel mini busje met chauffeur/gids, vergezeld door 4 andere passagiers zoveel dingen te zien en te horen. De route was ongeveer als volgt: Camacha (bezoek aan rietvlechterij), Pico do Areerio (1812 meter, een na hoogste berg), Ribeiro Frio (forellenkwekerij), Fala (uitzichtspunt), Santana (driehoekige huisjes), Portela, Portade de S. Lourenco (meest oostelijke stadje) en Machico (ooit de hoofdstad).

Het schitterende weer maakte het mogelijk vanaf de berg het eiland Porto Santo te zien op zo'n 45 km afstand. Het landschap was indrukwekkend. In het binnenland ruig en groen met overal sporen van bosbranden. Over smalle weggetjes ging het waar een grote bus niet zou kunnen komen. Aan de kust hoge kale rotspartijen, waar aan de onderzijden de zee tegen aan kolkte. Het gekke is dat ik hier min of meer aan gewend raakte deze vakantie. Hoewel zo sterk afwijkend van Nederland, leek het wel of de schoonheid, de woestheid voor het oog minder werd, naarmate ik er langer was. Ik onderging het landschap kijkend en ontelbare foto's makend. Af en toe stond ik me zelf een korte beschouwing toe over hoe het leven hier zou kunnen zijn voor mij. Zou ik bijvoorbeeld een strand missen? Er zijn daar slechts op een paar plekken kunstmatige stranden met zand, aangevoerd uit Marokko.

Zoals hiervoor geschreven de op een na hoogste berg bedwongen en daarna rondgelopen in het dorpje Santana. Ook een klein stukje levada gewandeld en nog zo veel meer. Moe van dat alles en onder de indruk van de stuurkunst, het enthousiasme en de kennelijke onvermoeibaarheid van de tweetalige gids en haar uitleg uiteindelijk wel blij ‘thuis’ even te kunnen bekomen van alle indrukken.

We schrijven inmiddels 24 november. Geweldige dag gehad vandaag. Met 6 mensen in een comfortabel busje naar de zuidwest kust. Ben ik meer een gezelschapsmens dan ik wil toegeven? Maar goed. Probeer nog even terug te komen op de vorige dag. Was toch ook wel de moeite waard.

Begonnen in Velha. Gaat om een vervallen wijk in Funchal die opkrabbelt. Twee naar achteraf bleek oudbakken broodjes gekocht. Het zijn de kleine dingen die het doen. Wat rondgezworven. Leuke modelbouwzaak, voor de echte zelfbouwkunstenaars onder ons, de begaafde. Uiteindelijk een dagkaart gekocht voor de bus. Altijd goed. Ingestapt in een willekeurige en prachtige vergezichten werden mijn deel. De rijkunst van de chauffeur is al een belevenis. De nauwe straatjes, de gierende motor. Een prachtig kerkhof met huisjes bezocht, een dorp eigenlijk. Tevergeefs de weg gezocht naar een groot winkelcentrum, maar ach wat ik heb daar ook te zoeken? Onverwacht op de Sao Martinhao kerk gestuit. Prachtig, ook een herkenningspunt in Funchal. Voor bijna nop een lunch in een klein restaurant annex bakkerswinkel. Heerlijke soep! Al wandelend terug een Finse toerist gesproken.

In het centrum probeerden heel veel mensen een grote kerk in te komen. Bleek te gaan om meisjes die de universiteit gaan bezoeken. Terwijl in de winkels de geest van zwarte vrijdag nog rondwaarde (dat 'zwarte' nog gebruikt mag worden!), waren in de straten werklui bezig met het op grote schaal aan brengen van kerstverlichting.

Omdat het toch ‘gratis’ was nog even de bus naar de botanische tuin genomen. Ook weer een spannende rit. Ach, wat is het hier in Madeira mooi, ondanks of dankzij menselijk ingrijpen. Er vanaf gezien de tuin te bezoeken. Misschien morgen. Hoe fantastisch is het toch om op je mobiel even te kunnen opzoeken hoe laat de bus gaat. Met WhatsApp even een foto sturen van waar je bent naar de andere kant van de wereld. Een loftrompet over de moderne techniek. Terwijl ik dit schrijf, klinkt op mijn tv de ketelmuziek van Portugese artiesten. Verschilt niet veel van die in Nederland. Duw die dreun of het deuntje er door en hoop op succes. Ja…

In Funchal terug een kaartje gekocht voor een excursie. Kreeg het van 22 voor 20 euro. Dacht eigenlijk dat het een zondag zou betreffen, maar bleek voor morgen. Ik overlegde even met mijn imaginaire reisgezelschap. Hoorde geen steekhoudende argumenten om niet op zaterdag te gaan i.p.v. zondag. Vrijheid is zo’n groot goed. En mijn godsdienst liet het ook toe.

Het busje haalde me prompt op tijd op bij mijn apparthotel. Ik kreeg al vrijwel direct een verhaal te horen over de lage salarissen op Madeira, iets van 580 euro per maand. Mijn gids zei financieel het hoofd boven water te houden door veel te werken en drinkgeld. Ik hoorde het aan. Achteraf bleek hij een goede fooi meer dan waard. Veel andere interessante dingen gehoord. Het kleine gezelschap in het busje paste beter bij me dan dat van de vorige excursie. Heerlijk ook om in een Portugeessprekend land weer je Engels en Duits te kunnen ophalen. Meestal besluit ik om niet deel te nemen aan gezamenlijke groepslunches. Deze keer wel en het was heel gezellig. De vis met banaan was verrassend lekker. Black scabbard had ik al zien liggen in de markthal van Funchal, die overigens ook een voorbeeld is van hoe goed ingespeeld wordt op de toerist.

Achtereenvolgens werden Ponta do Sol, Madalena do Mar (bananenplantage), Prazeres (zorgboerderij), Ponta do Pargo (vuurtoren en lunch), Paul do Mar (leuke wandeling door het dorp) en Calheta (strand en rumfabriek met min of meer verplichte proeverij) aangedaan. Maar de volgorde kan iets anders zijn geweest. Ik heb het niet goed bijgehouden, afgeleid als ik was door de verhalen en de indruk die het uitzicht toch wel weer op me maakte.

Een bananenboom bestaat meestal uit drie stammen, een kleine een grotere en de vruchtdragende, zo leerde ik. Bijzonder vond ik de violetkleurige bloemen aan de onderzijde van de trossen. Dit bleken echter bladeren, waaronder ook bananen groeiden. Deze bananen zijn kleiner dan in Nederland in de winkels liggen. Het schijnt dat een EU-regel bepaalt dat ze wegens hun formaat niet geëxporteerd naar de landen binnen de EU mogen worden. Komkommers zouden eveneens recht moeten zijn i.p.v. krom. Ik kreeg de indruk dat de Britten in het gezelschap voorstander waren van de Brexit, evenals de gids trouwens. Toch konden er dankzij bijdragen van de EU overal op het eiland tunnels worden aangelegd, die de bereikbaarheid van de dorpen enorm hebben verbeterd.

Ga je verder van Funchal af dan wordt het horecaleven goedkoper. Zeker in Funchal is het zaak even te kijken naar de prijzen alvorens je ergens binnenstapt. Maar dat geldt eigenlijk natuurlijk overal.

Zondag besloten toch naar de botanische tuin te gaan. Geen spijt van gehad. Heel mooi daar. Ongelofelijk dat mensen te midden van deze natuurpracht toch een peuk opsteken. Een paar uurtjes rondgedwaald langs de terrassen en borders. De stadsbus bleek juist vertrokken, dus gaan lopen naar het centrum. Steile afdalingen en smalle weg zonder voetpad. Beneden aangekomen een willekeurige bus genomen en ten westen van Funchal ergens in de bergen beland. Gewoon instappen en genieten. Zo simpel kan het leven soms zijn. Het was mooi geweest voor vandaag besloot ik. Nog even op het dak van mijn verblijf op een stretcher gelegen in een weldadige zon. Een eveneens gestrekte Amsterdammer met een dikke buik gesproken. We dachten hetzelfde over veel zaken. Broederschap ontstaat soms snel.

Op de dag van vertrek regen. Niet erg, ik ga toch weg, dacht ik. Het liep anders. Het vliegtuig bleek door de weersomstandigheden (onvoldoende zicht) niet te kunnen landen. Na een koffiebon gekregen te hebben, werd duidelijk dat die dag niet meer gevlogen zou worden. Bussen stonden klaar om de gestrande reizigers naar hotels te vervoeren. Ik was blij verrast. Nog een (gratis) dagje langer daar. Nog nooit in een dergelijk luxe accommodatie vertoeft. Gigantische kamer met alle mogelijke faciliteiten, zo vanuit een van de schuifpuien het prachtige zwembad in. Fantastisch eten en een verrassend optreden tijdens het diner van een muziekgezelschap. Het bier in me liet me bijna meedoen met de dansers, maar ach ja, die heupen hè.

Om vier uur die ochtend ontbijt en om 4.50 per bus naar het vliegveld. Moest weer opnieuw inchecken en dat betekende lang wachten met alleen handbagage. Final call voor Transavia, hoorde ik met een nog een rij voor me voor de bagagecontrole. Lichte paniek, ook omdat je verplicht bent door het uitgebreide winkelcentrum (met veel te hoge prijzen) te lopen, alvorens je bij de keet komt.

Allemaal gelukt en petje af voor de logistiek van Transavia, die er voor zorgde dat we gisteren prima werden opgevangen. Geen enkele reden daarom wat mij betreft voor een claim, zo die al kans van slagen zou maken. Na een saaie terugreis naast een zwijgend Noors echtpaar om ca. 12.30 geland en een goed aansluitende trein terug gevonden.

In de kou weer, dat wel.