Gran Canaria 7 tot en met 14 juni 2018

Bij de Bandamakrater.

De vliegreis begon met een zingende steward, die “ons vermakelijk kraslotenspel” aanprees. Het gezang had succes. Vooral de voorste passagiers kochten loten.

De reizigster was er al vaak geweest, de reiziger nog nooit. Daarom werd weer koers gezet naar de Canarische eilanden. Gran Canaria oftewel GC deze keer en in het bijzonder Playa del Ingles. Wat stond ons daar te wachten? Vooringenomenheid bij de reiziger in ieder geval. Gedachten aan schreeuwende dronken jongeren, hoge flatgebouwen, strand en zon, veel zon doemden op.

Dat was er inderdaad te vinden. Maar anders dan verwacht, bleek het een eiland met veel gezichten. Inderdaad de kust was hier en daar volgebouwd met hotels en appartementscomplexen van een wisselende kwaliteit. Playa del Ingles bleek een bonte verzameling van dergelijke gebouwen, met daartussen winkelcentra, waarin steeds hetzelfde te vinden was. Kleding, schoenen, souvenirs, bars en restaurantjes en niet te vergeten een of meerdere Hiperdino's. In een centrum, de Kasbah, traden 's avonds artiesten op, waaronder de begeerlijke zangeres Paula ........

Zon was er ook, maar de eerste dagen veel wolken met zelfs een spatje regen in het zuiden van het eiland. Heel uitzonderlijk, hoorden we. Meestal blijft de bewolking in het noorden hangen. De temperatuur was echter steeds aangenaam met een lekker windje. Dat gold ook voor het mooie schelpvrije brede strand dat een stuk lager dan de bebouwing lag en waar trappen en een lift toegang toe gaven.

Het meest verrassende was het binnenland. Hoog (maximaal ca. 1900 meter) en vulkanisch van oorsprong met een duidelijk onderscheid tussen het noorden en zuiden. In het eerste geval groen, in het tweede geval dor en stoffig. Twee busexcursies gemaakt met een reisgezelschap en daarbij de prachtige botanische tuin in de buurt van de hoofdstad Las Palmas bewonderd. De Bandamakrater gezien en van noord naar zuid langs onder meer de Roque Nublo, een hoge rots ongeveer in het midden van het eiland, gereden. Imponerende groene, bijna verlaten bergachtige streken die een schril contrast vormden met de luidruchtige costa's. Schitterende vergezichten, waarin soms ook de Teide, de hoogste berg van het nabijgelegen Tenerife, te zien was

Ook met een lijnbus op pad geweest en Puerto de Mogan bezocht. Op de terugreis werd er tot grote verontwaardiging van de reizigster voorgedrongen bij de bushalte. Nu ging het slechts om een plekje in de bus, maar waartoe zijn mensen in staat bij het uitdelen van eten in tijden van hongersnood? Mogan is een leuk plaatsje voor één keer. Druk met andere toeristen en heel veel kraampjes met in de ogen van de reiziger, rommel. Jammer wel, want er waren een paar leuke straatje met kanaaltjes. Maar om het nu “Venetië” van GC te noemen, is overdreven. Datzelfde gold min of meer eigenlijk ook voor de aan Las Palmas toegeschreven kwaliteiten. Goed, er is een museum gewijd aan Columbus, die in dat gebouw zou hebben overnacht en een mooie kathedraal in de wijk Vegueta, maar verder was er ook in het winkelgebied niet veel te beleven in de zin van stedelijk schoon. Dan beviel het veel kleinere plaatsje Teror beter met leuke oorspronkelijke huisjes in de hoofdstraat.

In een week veel gezien en waarschijnlijk nog veel meer niet. Er moest tenslotte ook worden gewandeld en aan strandbezoek worden gedaan. Op ligbedden en met twee parasols, dat spreekt. Het gevaar van verbranden lag op de loer. Zo in de buurt van de evenaar stond de zon bijna loodrecht boven ons hoofd. Dichtbij lag ook een uitgestrekt duingebied, woestijnachtig van karakter. Tegen de gewoonte van de zuinige reiziger in een paar keer een taxi genomen. Daardoor kon ook het gebied rond de faro (vuurtoren) van Maspalomas worden bekeken. Een taxi bleek voorts noodzakelijk omdat de transferbus naar het vliegveld veel eerder bij het appartement arriveerde dan afgesproken en doorreed zonder de reizigers. Een lichte paniek brak uit zo rond 4 uur 's nachts. Het vliegtuig zou ook niet op ons wachten, zo beseften we. De receptie van het appartementencomplex bleek niet van zins ons op enigerlei wijze bij te staan. Gelukkig troffen we op straat een aardige taxichauffeur, die ons rapido naar de luchthaven bracht. Minder, zo ook de haperende bagageband in Eindhoven. Maar ach, klein vakantieleed dat in het niet zonk vergeleken bij de mooie andere ervaringen in die week.

Bij vakantie hoort ook eten en natuurlijk een enkele San Miguel op zijn tijd. Het appartementencomplex kende een kleine cafetaria met bijzonder vriendelijke bediening. De keuze bij het buffet was beperkt, maar daar was de prijs ook naar, dus niet zeuren. Wel vreemd om de groenten van het diner van de vorige avond bij het ontbijtbuffet weer terug te vinden. Er werd niet aan verspilling gedaan, zullen we maar zeggen.

Vermeld moet nog worden dat ook de rumfabriek van Arehucas en een aloë verakwekerij werd bezocht.

Samengevat:

+ aangename temperatuur, prachtig binnenland, mooi strand, veelal vriendelijke mensen

– relatief lange reistijd, niet echt bijzonder mooie steden gezien.