Algarve 20 tot en met 27 april 2018

Gevlogen naar Faro en verbleven in Monte Gordo, dat iets westelijk op 5 kilometer van Vila Real de Santo António ligt.

20-4-2018 Toch weer te vroeg op Schiphol. Koffer mee deze keer. Het inchecken daarvan in een automaat ging zeer snel. Wat rondgedoold in de zogenaamd belastingvrije winkels en aangrenzende ruimten om uiteindelijk te midden van vogelgeluiden even rust te vinden. Het Parool was er nog niet en ik had geen zin in een ochtendkrant. In gesprek geraakt bij de k-eet met een voormalig gymleraar, die ging fietsen van Faro naar Lissabon. 'Uiteraard' ook gesproken over onze gewrichten. Nooit geweten dat zo veel mensen dezelfde kwalen hebben. Ach, altijd maar over het weer beginnen, gaat ook vervelen.

Het zitten helemaal achter in het vliegtuig beviel me goed. Oordopjes ingedaan en getuurd door het raampje. Zag de Poel in de verte (mij bekend van een vorig bestaan) ras verdwijnen. In Faro droog in een busje, terwijl het buiten vrolijk spetterde. Maakte me niet uit, de rit van ongeveer 1 ½ uur was comfortabel en gaf een goede indruk van het landschap. Monte Gordo ligt in het uiterste oosten van de Algarve. Vlak bij Spanje. Het plaatsje is op zich niet bezienswaardig, maar heeft wel een prachtig strand. Helaas wil ook MG voort in de vaart der volkeren. Daarom worden er houten wandelpaden op palen aangelegd en verrijzen er uniforme consumptietenten op het strand.

Vrijwel zonder één woord overhandigde de receptionist mij een ouderwetse sleutel, die toegang tot mijn appartement verschafte. Dat was weliswaar gedateerd, maar van alle gemakken voorzien, had een balkon en zeezicht. Dat laatste was een blijde verrassing. In de nabijheid van het complex waren diverse supermarkten. Helaas kreeg ik last van mijn enkel. Weer bewees diclofenac haar bestaansrecht.

21-4-2018 Onzeker over de tijd op mijn telefoon. Nederlandse of Portugese? Buiten bewolkt en onweer boven de zee. Maar dat kon mijn goede humeur niet deren. Wel de pijn aan mijn enkel. Als dat zou voortduren, zaten grote wandelingen er niet in. Maar alleen op vakantie gaan, maakt dat een ander hier geen hinder van ondervindt. Een kennelijk eenzame wandelaarster zei overigens laatst tegen mij toen ik opmerkte dat ik als ik zonder vriendin op vakantie was, nooit hoefde te overleggen, dat zij en haar lotgenoten altijd alleen waren en zo graag wel eens wilden kunnen overleggen. Tja.

Omdat het regende strompelde ik naar de welkomstbijeenkomst van de reisorganisatie in een nabijgelegen restaurant. Twee mensen ontbraken nog en ik vertelde dat ik omdat het regende was gekomen, maar anders ook was weggebleven. Eén van de aanwezigen, die ik later op het vliegveld ontmoette, vond dit historische woorden. De zelfverzekerde dame van het reisbureau had volgens haar bij het horen hiervan zeer verbouwereerd gekeken. Haar praatje had overigens succes. Ik boekte een excursie naar het uiterste westen van de Algarve. Twee dagen later hoorde ik echter dat deze niet doorging. Om mijn geld terug te krijgen, was de enige manier het bonnetje bij haar op een bepaald tijdstip in te leveren. Dat beperkte de vrijheid van mijn dagindeling en vond ik wat minder.

Ik zat op mijn deels overdekte balkon en keek naar de lucht, de bliksem, de zee, de branding en het strand. Ik kon even niks, maar ik hoefde ook niks. “Zalig” als ik katholiek zou zijn. En zo ging de dag enigszins verder sluimerend voorbij met af en toe wandelende paraplu's in de verte.

22-4-2018 Hoopvol gestemd over het weer. Een fiets huren leek me een goed idee voor de zondag. Eén stap buiten begon het te druppelen, maar dapper doorgezet en naar Vila Real de San António gereden, merendeels over naast de hoofdweg gelegen fietspaden. Het bootje naar Spanje zien liggen. Het station bij de veerboot was kennelijk al lang geleden verlaten. Door armoedige straten mijn weg gevonden naar het nog in gebruik zijnde station. Op een paar kilometer afstand daarvan lag Castro Marim, met een castelo en een voormalig fort. De weg gevraagd aan een uit het raam van een flatgebouw hangende aardige Portugese heer, die bij het antwoord werd bijgestaan door een spontane Franse dame en daarheen, wel langs een snelweg zonder fietspaden, maar het overleefd. De laatste meters naar het castelo waren moeizaam. Kon niet verder fietsen en het lopend stijgen over losse keien werd belemmerd door de nog steeds pijnlijke enkel. De beloning was een mooi uitzicht over de omgeving, die in de nabijheid van de kust vrijwel vlak is.

Terug in Vila Real het centrum bekeken, waar gezellige cafeetjes en terrassen waren bezet door zo te zien de plaatselijke bevolking. Had het idee gekregen om naar Tavira te fietsen zo'n 20 km verder. Na 7 km ontbraken echter de fietspaden en liet ik dit voornemen varen uit angst voor het voortrazende gemotoriseerde verkeer. Een bij toeval ontdekt pad door de bossen voerde de ontdekkingsreiziger terug naar Monte Gordo. Het was mooi geweest ondanks de miezer nu en dan.

Om ongeveer 14 uur was er dan toch de zon en werden de kleuren bonter. In het straatbeeld viel de kleding van de flanerende toeristen op. Plots heel divers. Van regenjassen met truien eronder tot slechts T-shirts. Nog wat gewandeld over het strand en begonnen aan het boek “Voor de troon wordt niemand ongestraft geboren”. Hierin staan verhalen van mensen uit de omgeving van Willem I, II en III over de eigenaardigheden van deze drie vorsten. Naar ik meen zijn sommige zaken nog ook thans herkenbaar.

23-4-2018 De excursiebus naar Sevilla kwam 20 minuten te laat. Ondertussen stond de reiziger daar in z'n eentje bij een verlaten bushalte, twijfelend of hij de schoonheid van deze stad vandaag nog zou aanschouwen. Sevilla bleek een mooie stad, niet overal even prachtig maar met een paar hoogtepunten. Uiteraard was er ook daar een kathedraal gevuld met waanzinnige kunst en buiten in de hete zon een lange rij wachtenden om dit fraais te aanschouwen. Ik besloot genoegen te nemen met de wetenschap dat het binnen schitterend was, maar lopend buiten veel aangenamer en startte een wandeling. Beginnende bij de winkelstraten, daarna langs de stadsmuur door de Joodse buurt. Het verhaal gaat dat toen de katholieken kwamen, joden de keuze kregen: Katholiek worden of vermoord worden. Het is ook altijd wat met die geloven.

De Plaza de Espana bleek een fraai complex met plein, water en fresco's in de vorm van een halve cirkel, daterend van een vroegere wereldtentoonstelling. Wat mij betreft het mooiste deel van de stad. Verderop nog even de gouden Toren beklommen en mij, na een smakelijke verblijf in een cafetaria (bocata met tortilla) gevoegd bij mijn mede-excursiegangers in afwachting van de reisleider, die ons naar de bus zou terugbrengen.

De bus hield zowel op de heen- als de terugreis een tijd stil bij een wegrestaurant. Was wat minder, ik houd niet van wachten, dat is toch bekend? Het viel me op dat het golvende landschap in Andalusië zo groen was. Hier en daar kon alleen uit de aanwezigheid van sinaasappelbomen worden opgemaakt dat het niet Midden-Duitsland betrof. De verklaring hiervoor is waarschijnlijk dat het nog geen zomer was.

24-4-2018 Faro bekeken. Op de heenweg met de lijnbus een half uur vastgestaan in Olhao als gevolg van fout geparkeerde auto's. Leuke stad, eigenlijk zijn er twee Faro's te weten de kleine oude ommuurde stad en de rest. Vanaf het station gewandeld langs bezienswaardigheden met mijn reisgids in de hand.

Heel enthousiast geworden op de toren van de kathedraal. Prachtig uitzicht en overal ooievaars, ook naast de kerkklokken. Samen met de Plaza de Espana in Sevilla letterlijk het hoogtepunt qua schoonheid van deze reis. En natuurlijk de twee kapelletjes bekeken, die gebouwd waren met gebruik van beenderen en schedels van mensen. Ook in Faro was een kattenvrouwtje. Faro grenst aan de Ria Formosa, een groot natuurgebied aan de kust. Had echter bij voorbaat al besloten om geen vaartocht te maken. 3 uur in een bootje is niets voor mij.

25-4-2018 De viering van de dag van de republiek was aangebroken. In Monte Gordo betekende dit in de avond voornamelijk een enorme tot in de late uurtjes durende herrie van een concert met dreunende bastonen. Van slapen kwam weinig terecht. In Tavira, waar ik met de trein heen was gegaan, ging het er in de ochtend rustiger aan toe. Hier speelde een muziekkorps in aanwezigheid van militairen en brandweer waarschijnlijk nationale liederen, deels onder het hijsen van diverse vlaggen.

Tavira is een leuk stadje, maar ik vond het niet van die schoonheid waarvan het reisgidsje repte. Het kasteel of wat daarvan over was, beklommen en de binnentuin bekeken. En natuurlijk de rivier met de oude brug met 7 pijlers. De middag gebruikt voor een flinke strandwandeling. Het weer was perfect. Gezwommen in de zee en voldaan enige verversingen tot mij genomen.

26-4-2018 Enigszins duf aan de voorlaatste vakantiedag begonnen. Wilde de rivier de Guadiana oversteken. Deze vormt ter plaatse de grens tussen Portugal en Spanje. Besloten te gaan wandelen en om 7.15 uur vertrokken. Dat kan heel gemakkelijk als bewoner van een appartement. Er zijn geen vaste ontbijttijden. Het was nog fris maar het weer beloofde mooi te worden.

Heen de weg met veel groen er langs genomen en ruim op tijd bij de veerboot geraakt. De overtocht duurde ongeveer een kwartier. In gesprek geraakt met landgenotes. Dat is niet moeilijk in die streek, want er zijn daar heel veel Nederlanders, voornamelijk van gevorderde leeftijd. Het stadje Ayamonte doorkruist en een paar mooie pleinen tegengekomen. Even een kerkje ingegaan, maar na een uurtje had ik het wel weer gezien. Winkelen is voorts in de regel niet aan mij besteed en het weer versomberde. Terug gelopen naar MG door 'goedkope' wijken via een andere weg met veel meer bebouwing om bij het station van MG uit te komen. Onderweg betaalde ik in een bakkerij met een biljet van 20 euro. Het wisselgeld werd verzameld door de bakkersvrouw bij de klanten op het bijbehorende terras.

De middag benut voor een herhaling van de vorige middag. Even bij de vissersboten op het strand gekeken en een paar straatartiesten beluisterd. In een kleine supermarkt kwam naar mijn idee alleen de plaatselijke bevolking. Lange voor mij onverstaanbare verhalen gehoord. Ik had redelijk versleten voeten, die ik verkoeling bood in het bidet, waar ik de avond daarvoor in het donker per abuis in had gewaterd. Tja, als het eenmaal duister wordt........ Voldaan op mijn balkon plaatsgenomen en de wandelende en soms joelende medemensen op de straat en op de houten wandelpaden naar het strand aangehoord.

27-4-2018 Om 14.05 werd ik opgehaald,zo was mij verteld. De precisie hiervan schatte ik laag in, gelet op mijn recente ervaringen in Portugal. Maar in ieder geval tijd om nog even te wandelen en te genieten van het zeewater. Een simpel genoegen maar het blijft fantastisch!

In een boom een in mijn ogen bijzondere vogel gezien. Bleek te gaan om de hop.

Ook nog wat rondgelopen door de wijken achter de weg langs het strand. Heel divers. Van dure, goed onderhouden huizen met mooie tuinen tot armoedige flats.

Ik zag een oude man op een fiets met vodden voorop die af en toe op een fluitje blies. Er kwam iemand naar hem toe met een schaar. Het achterwiel van de fiets werd op een standaard gezet en er ging een riem op een kleiner wiel. De man begon te trappen en dreef een slijpsteen aan op de fiets, waarmee de schaar werd geslepen. Zijn inkomen, zal net als van de vissers, niet hoog zijn geweest. Hier en daar kom je nog een kar tegen, die getrokken wordt door een ezel of paard. Toch zijn veel dingen vergelijkbaar met die in Nederland. De meeste jongeren bijvoorbeeld spreken behoorlijk Engels en niet alleen in de toeristische wijken.

De terugreis verliep volgens schema met inbegrip van de treinreis met naar huis kerende Koningsdagvierders.

De kroontjes in de haren van de stewardessen herinnerden me in het vliegtuig reeds aan de gemiste rommelmarkten.

Snif!

In de Algarve heb ik nog een koffer staan. Daarom moet ik er nog eens heen.